Jak wentylować poddasze nieużytkowe?

Zadaniem wentylacji jest usunięcie nadmiaru pary wodnej, a tym samym zabezpieczenie drewnianych elementów więźby dachowej oraz termoizolacji stropu przez zawilgoceniem. Realizuje się ją najczęściej poprzez wykonanie otworów: nawiewnych w okapie i wywiewnych w kalenicy albo przez wykonanie otworów w ścianach szczytowych budynku. Ich powierzchnia oraz układ zależą od kąta nachylenia dachu. Należy pamiętać, że otwory te muszą być zabezpieczone przed wnikaniem przez nie do wnętrza opadów oraz ptaków czy owadów. Natomiast nie powinno się uszczelniać linii okapu i kalenicy, ponieważ wpływa to negatywnie na proces wentylacji przekrycia. Szczeliny wentylacyjne przy okapie i kalenicy są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania dachu.

Paraizolacja, która jest umieszczona pod materiałem termoizolacyjnym na stropie stykającym się z nieogrzewanym poddaszem, chroni izolację cieplną przed kondensacją w niej pary wodnej (nie jest obowiązkowa, jeśli jako termoizolację stosuje się płyty styropianowe albo z pianki PUR). Minimalizuje też ilość pary wodnej, jaka przenika na poddasze ze znajdujących się poniżej pomieszczeń ogrzewanych. Napływ niezbędnego dla osuszenia pokrycia dachowego oraz więźby świeżego powietrza uzyskuje się projektując odpowiednio dach i przewidując w nim wloty i wyloty powietrza. Jeżeli dach zabezpieczony jest folią o wysokim stopniu paroprzepuszczalności, dla zapewnienia odpowiedniego stopnia wentylacji przestrzeni poddasza wystarczy najczęściej przewidzenie odpowiedniej liczby otworów nawiewnych w okapie oraz wywiewnych w kalenicy. Jeśli natomiast pod pokrycie dachowe zastosowane zostało pełne deskowanie albo folia o niskim stopniu paroprzepuszczalności, konieczne jest - oprócz otworów w kalenicy i okapie - zaplanowanie też dodatkowych otworów w ścianach szczytowych albo w naprzeciwległych ściankach kolankowych.

Opr. E.D.