Zabezpieczanie pokrycia dachówkowego przed wiatrem
Na realizowanym obiekcie zabytkowym w woj. opolskim mocowana jest dachówka karpiówka gr. 1.6 mm – układana w łuskę na łatach. Czy przy kącie nachylenia dachu powyżej 45 stopni, każda dachówka powinna być przykręcana?
Czytelnik
Stefan Wiluś Orzecznik Techniczny Polskiego Stowarzyszenia Dekarzy Rzeczoznawca Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych
Ogólne zasady zabezpieczenia przed działaniem wiatru dotyczą pokryć z dachówki zgodnie z normą EN 1304 przy powierzchni dachówki ≤0.4m² i masie własnej ≤ 7kg. Pokrycie dachowe z dachówki karpiówki musi przy tym spełniać warunek 55 kg/m² przy co najmniej 33.5 szt/m².
Siła obciążenia wiatrem uzależniona jest od: położenia budynku (strefa wiatru, wysokość n.p.m., drzewa, zabudowa w otoczeniu), wysokości budynku, kształtu dachu, kąta nachylenia połaci i obszaru połaci, w której dachówka się znajduje. Za szerokość pasa brzegowego oraz obszarów narożnikowych przyjmuje się wartość 1 metra.
Ponadto istotny jest rodzaj konstrukcji pod pokryciem dachowym: czy jest ona zamknięta (deskowanie, płyty, blacha, warstwa wstępnego krycia sklejona na zakładach, uszczelniona paroizolacją), czy otwarta (poddasza nieużytkowe bez warstwy wstępnego krycia, zawierająca FWK nie klejone i bez usztywniającej warstwy termoizolacji, więźby z przestrzeniami utworzonymi przez słupy lub filary np. ganki).
Dla obszaru Polski przyjęto trzy strefy obciążenia wiatrem: strefę nadbrzeżną i rejony Suwalszczyzny, Sandomierza oraz Przemyśla – strefa 2, rejony górskie Sudety i Karpaty – strefa 3, pozostała część kraju – strefa 1.
Deutsches Dachdeckerhandwerk (Niemieckie Rzemiosło Dekarskie) biorąc pod uwagę powyższe kryteria opracowało tabele niezbędnej ilości zamocowań dachówek. Ograniczymy się do tabeli dotyczącej dachów wielospadowych krytych dachówką karpiówką dla drugiej strefy obciążenia wiatrem.
Dla budynku o wysokości do 10 m i kącie nachylenia połaci 45-60˚ należy w strefie szczytów mocować co drugą dachówkę, natomiast dla strefy wewnętrznej, okapu i kalenicy mocowanie dachówek nie jest wymagane.
Dla budynku o wysokości 10-18 m i kącie nachylenia połaci 45-52˚ należy w strefie szczytów mocować co drugą dachówkę a w strefie obszaru wewnętrznego, okapu i kalenicy co trzecią.
Polskie opracowania są bardziej rygorystyczne i zalecają, bez względu na podaną w tabelach ilość niezbędnych zamocowań, mocować każdą dachówkę gdy znajduje się ona na krawędzi szczytu dachu lub na krawędzi innych stref brzegowych dachu, wszystkie dachówki docinane i znajdujące się wokół przebić (kominy, lukarny, okna itp.) jak również wszystkie gąsiory. W wysokich partiach gór wymagane jest mocowanie wszystkich dachówek. Zalecane jest przeprowadzenie obliczeń wg wymogów określonych w PN-77/B-02011.
Po obejrzeniu przesłanych fotografii, na podstawie własnych ponad 30 letnich doświadczeń podjąłbym decyzję o mocowaniu na tym dachu każdej dachówki. Połacie dachu są rozbudowane i przylegają do wieży, za którą w przypadku silnych wiatrów będą powstawały silne wiry wysysające dachówkę z połaci.
Niepokój mój budzi ponadto rozstaw łat. Dla dachu o kącie nachylenia 45˚ minimalne zalecane przekrycie winno wynosić 7 cm – czyli dachówka 3 rzędu zachodzi na dachówkę 1 rzędu minimum na szerokość 7 cm. Dodatkowo dachówka ze względu na wykrój nie zakrywa otworów dachówki spodniej przeznaczonych do mocowania. Warto sprawdzić czy ten warunek jest spełniony. Pamiętać należy również, że do mocowania używamy przynajmniej gwoździ ocynkowanych – najlepiej ogniowo.
Stefan Wiluś
Orzecznik Techniczny Polskiego Stowarzyszenia Dekarzy
Rzeczoznawca Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych
Autor od ponad 30 lat prowadzi firmę wykonującą usługi dekarsko-blacharskie, specjalizując się w remontach i konserwacji pokryć obiektów zabytkowych. Firma WIMED posiada bogate portfolio realizacji pokryć dachowych na zabytkach. Od 2003 r. jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Dekarzy (PSD). W roku 2004 jako jedna z pierwszych czternastu firm w Polsce uzyskała Certyfikat Jakości wydany przez to Stowarzyszenie. Stefan Wiluś aktywnie uczestniczy w pracach PSD, pełni funkcję wiceprezesa, Orzecznika Technicznego PSD, sędziego w mistrzostwach dekarskich. Ponadto jest Rzeczoznawcą Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych.
Artykuł opublikowany w kwartalniku WARSTWY - DACHY I ŚCIANY 3/2016
|